Mark Jonkers en Jorus Rompa zijn twee mannen die werken vanuit visie en bevlogenheid. Zij zijn in staat om op een grensverleggende manier jongeren te helpen hun weg terug te vinden naar de maatschappij. Tijdens het gesprek maakte ik kennis met een jongen die verstrikt was geraakt in het web van zorg waar hij niet de hulp kreeg die hij nodig had. Deze instantie wordt betaald voor de zorg, maar leverde hem niet. De jongen kwam thuis te zitten. Door Stronk ging de jongen weer stralen. Vol trots liet hij mij zijn portfolio zien. Zijn angsten zaten hem in de weg, maar zeker niet zijn talenten. Mark en Jorus zijn in staat om deze jongen, en andere jongeren, weer op de rit te krijgen. Zij hebben al hun geld geïnvesteerd in een prachtige werkplaats waardoor mensen niet meer zo in hun hoofd zitten, maar vanuit het hart mooie dingen kunnen maken. Ik voelde tijdens dat gesprek meer moedeloosheid ontstaan over het zorgsysteem dat we met zijn allen gecreëerd hebben. De bureaucratie en de regels die zijn gerealiseerd zorgen ervoor dat Stronk erg veel moeite moet doen om het hoofd boven water te houden. Er is geen eerlijk tarief voor deze jonge ondernemers terwijl zij wel de effecten realiseren. De verschillen tussen de vergoedingen zijn groot. De persoon die de impact realiseert, moet hier ook passend voor worden beloond. Mannen zoals Mark en Jorus werken vanuit het hart en volgens een bedoeling. Dat moeten we meer en beter waarderen. Bij dit soort kleine organisaties kunnen we de effecten realiseren die we beogen, maar wel door bureaucratievrij te denken en te handelen. Bij de grote zorginstelling is dit voor de betreffende jongen niet gelukt, terwijl zij wel het geld krijgen (en niet zo weinig ook…). Wat mij betreft is het de vraag of grote instellingen nog wel kunnen werken vanuit de bedoeling. Daarmee wil ik niet alle instellingen over één kam scheren. Maar schaalgrootte kent wel het gevaar van het verliezen van overzicht en zeker het verlies van continuïteit door het enorme verloop aan mensen. Ik gun onze gemeente initiatieven zoals Stronk die dichtbij mensen staat. Kleinschalig en vanuit waarde gedreven. En met zo min mogelijk administratieve last. Kortom, deze kleine initiatieven moeten we grootser waarderen en we moeten mogelijkheden creëren om bureaucratievrij te denken en te werken om het geld vooral naar de cliënt te laten gaan waarbij tijd en aandacht voorop staan. Daar gaan mensen opnieuw van stralen. Dat is duidelijk geworden tijdens mijn bezoek aan Stronk. Daar had ik geen zorgdossier voor nodig, maar een gesprek met de betreffende jongere.
Angela Horsten,
Dongense VVD.